Αλκυόνη Αγαπημένη...

Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι..
Δεν είναι μια κυρία που φτάνει μόνο να στη συστήσουν
με όλους τους κανόνες της ευγένειας κι εσύ
να χαμογελάς,.. να κάμεις ελαφρά υπόκλιση και
να πεις χαίρω πολύ…
Ζήσε για να μάθεις…
Πάρε τα ρίσκα σου..
Μη φοβάσαι…



«"Να ονειρεύεσαι ..." μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.


Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.
Παραπλανούν.
Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι ...
Δεν έχει νόημα.
Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι ...


Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτα δεν είναι στη ζωή, το παν!
Έχει και παρακάτω ...;
Έχει κι άλλο ...
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!»


"Όλα σε 'μένα βρήκαν να συμβούν;" Αυτή την καραμέλα γλείφεις συνεχώς και κλαίγεσαι. Όλα συμβαίνουν σε όλους μάτια μου. Στ΄ορκίζομαι......................Δες τα όλα από την αστεία τους πλευρά. Κάνε λίγο καλαμπούρι. Έστω και μαύρο. Ωφελεί. Κι αν θες να ξέρεις ο μεγαλύτερος χωρατατζής είναι ο Θεός. Ακόμα δεν το ΄χεις καταλάβει;

Casting Ψυχών

Ένας απίστευτος σκηνοθέτης ξυπνά μέσα μας και μια άγρια χαρά μας κατακλύζει όταν πρόκειτε να γνωρίσουμε κάποιον άνθρωπο. Το σκηνικό στήνεται, το σενάριο έχει ήδη γραφτεί πότε από ένα σεναριογράφο πότε από δύο.  Ο Διευθυντής φωτογραφίας λαμβάνει θέση, φωτισμός απαραίτητος και έτοιμος, σκηνικά, κοστούμια όλα έτοιμα. Και έρχεται η στιγμή του casting... ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ... και τότε ανοίγουν τα portfolio... για να δω τι έχω, ψηλός, καστανός με πράσινα μάτια... μμμμ... μου κάνει για αυτό το έργο??? Για να ρίξω μια ματιά ακόμα, << αυτή ποια είναι?? έχει κορμί λαμπάδα? είναι ξανθιά φυσική ή βαμμένη? είναι καστανή? είναι κοντή? είναι ψηλή? είναι παχιά? έχει π@π@ για brazilian μαγιό? Και στοιβάζονται οι υποψήφιοι...

Σαν ένα παζάρι, σαν μια λαϊκή αγορά όπου μπορείς να διαλέξεις πάντα κάτω από συγκεκριμένα standars. 

Εμείς οι σκηνοθέτες έχουμε φτιάξει μια συγκεκριμένη εικόνα του πρωταγωνιστή στη ζωή μας έτσι δεν είναι? Δικό μας το έργο, δικό μας το σκηνικό, δικά μας όλα, άρα?? Εμείς το μαχαίρι εμείς και το πεπόνι... Καμμιά φορά σχεδόν πάντα όμως και στους πρωταγωινστές δεν υπάρχει αξιοκρατία... Μπορεί το έργο να είναι εξαιρετικό και να έχει όλα τα προγνωστικά με το μέρος του για το επικείμενο Oscar, αλλά... αλλά... αν είσαι λίγο παχουλή, λίγο κοντούλα και κάνεις το λάθος να ερωτευτείς συγκεκριμένης φύσης και θέσης πρωταγωνιστή, αν είσαι αντράκι με κοιλίτσα και λίγο αέρα στα μαλλάκια και θελήσεις στο έργο σου για πρωταγωνίστρια, τότε ακούς από τα καμαρίνια του μυαλού .. << που πας ρε Καραμήτρο... !!! >>   

Και τότε αναρωτιέσαι ... Τι δε πήγε καλα??? Όλα ήταν... είναι... τέλεια, γιατί??? 

Συνεχίζεται...

Μνήμες

-    

      -   Μνήμες, μνήμες, μνήμες, όλο μου ζητάς να θυμηθώ, να γυρίσω πίσω, ουρλιάζεις πως το κλειδί είναι αφημένο εκεί στο χτες. Με βλέπεις να αντιστέκομαι να το πολεμάω με νύχια και με δόντια να μείνω στο εδώ να μην γυρίσω εκεί, πονάει τόσο πολύ.

Το ουρλιαχτό σου γίνεται παρακάλι και ικεσία, να πάω λες να δω τι έγινε, τότε, για να βοηθήσω στο τώρα.

Πες μου τι να θυμηθώ ?? Τη φωτιά, το αίμα τους ανθρώπους που πεταγόντουσαν από εδώ και από εκεί με καμένες σάρκες, ή να θυμηθώ την προδοσία??? Τι πες μου! τι από όλα να ανασύρω από την ψυχή μου? Που να σε πάω, πόσα χρόνια θέλεις πίσω να γυρίσω? Στη νύχτα εκείνη? Ποιος θέλει να την θυμάται εκείνη τη Γιορτή?

Σαν σε όνειρο με μάτια ανοιχτά το ξαναζώ, είχε πανσέληνο και γιορτάζαμε το άνοιγμα της εποχής της Διδασκαλίας, τα μικρά κορίτσια με γαλάζια διάφανα φουστάνια χόρευαν στο γαϊτανάκι από μεταξωτές κορδέλες που τα ίδια είχαν φτιάξει. Οι Γηραιότεροι είχαν μαζευτεί από νωρίς και αναπολούσαν παλαιότερα χρόνια με τραγούδια και ύμνους, οι γυναίκες από νωρίς μαγείρευαν και γέμιζαν τα τραπέζια με λογής εδέσματα. Μικρά παιδιά έτρεχαν, γέλαγαν, φώναζαν χαρούμενα, ο αέρας μύριζε από τα ψητά και οι μουσικοί με άρπες, λύρες και πνευστά έπαιζαν μελωδίες βγαλμένες όχι από νότες αλλά από την ψυχή τους θαρρείς. Όμως άσε με να χαρείς πονάει όλο τούτο δεν καταλαβαίνεις???

-       -   Σε παρακαλώ είσαι σε καλό δρόμο προσπάθησε λίγο ακόμα μη σταματάς, κράτα για μια στιγμή το νήμα και προχώρα, πήγαινε και δες, μη το κρύβεις, μη κρύβεσαι άλλο, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε…

-      -    Έτσι λες? Δεν έχω να φοβηθώ τίποτε?

-     -     Όχι κορίτσι μου, είσαι δυνατή, πέρασες τόσα και όμως τα κατάφερες, σε παρακαλώ μη σταματάς τώρα, όχι τώρα…

Συνεχίζεται…   

Ελεύθερα να ανασαίνει

Σε κοιτάζω και με σηκώνω όσο πιο ψηλά μπορώ και σε παρατηρώ...
Τι θαύμα είναι η νωχελική σου άπλα που πάλλεται αδιάφορα!
Χαϊδεύει η ηρεμία την καρδιά μου και από ευχαρίστηση χαμογελώ...
Σαν να μου παίρνεις από τους ώμους όσους τρόπους κουβαλώ κι ελαφρώνει η πίεση...
Σε αγαπάω γιατί κάνεις την ψυχή μου ελεύθερα να ανασαίνει...
Να αφήνεται σαν το τρελό που μόλις του έσπασε τις αλυσίδες...
...«-Είσαι εντάξει εδώ μωρό μου;
-Ναι... μόνο άσε με λίγο έτσι...»
Με τρόπο περίεργο με προκαλείς... με εμπνέεις... με ωθείς... με φορτίζεις... με ελευθερώνεις... γελάς με τις έννοιες μου... σκουντάς την ζωοφόρα αγριάδα μου...
Κλείνω τα μάτια μου και γίνομαι όλη μια Συμπαντική αγκαλιά...
Μεγέθη ίσα... ίδια η απόσταση.... εσύ... εγώ....
η παγωνιά.......
το τρένο........
ο δρόμος....... η θάλασσα….
Προσεχτικά τα χέρια απλώνω γύρω σου... το κεφάλι μου πάνω σου ακουμπώ... εκεί στη γωνιά που αγαπώ να μισώ τόσο πολύ… εκεί στο λαιμό…
Μέσα μου σε φοράω...
αλλά φεύγω.....
μέσα μου χωράς....
αλλά φεύγεις......
Γίνεται αλήθεια και...
-Σσσσς! Άφησέ με....»
-Είσαι μεγάλη Αλήτισσα τελικά όμως μην μου ταράζεσαι... εδώ είμαι για σένα... δεν τους αφήνω να σε πάρουν από κοντά μου...
Μοιάζεις τόσο αυτό το χάδι να το λαχταράς!
Κι όμως δεν το αρπάζεις... απλά με ικανοποίηση χαμογελάς και γαληνεύεις...
Μοσχοβολάει η αύρα σου... μεθάω... ζαλίζομαι... τα χείλη μου υγρά...
Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή από επιθυμία να σε πιω..
Αγριεύω από χαρά... από έρωτα ψυχής...
... -Είσαι εδώ; Πού χάνεσαι;
-Εδώ είμαι... εδώ είμαι...»
.... Δεν είμαι εδώ τελικά.......
.....Δεν είμαι εδώ τελικά.........

Σα να χαθήκαμε λίγο ε???

Πέρασε καιρός από τότε που τα είπαμε την τελευταία φορά, λίγο γιατί ήταν απαραίτητο να μπω σε διαδικασία κάθαρσης, λίγο γιατί ξαφνικά ανακάλυψα πως δεν είχα και τίποτε να πω, δεν ήθελα και πολύ, έπεσα με τα μούτρα στο καβούκι μου. 

Η ανάγκη όμως να επικοιννήσω τις σκέψεις και τα συνασθήματά μου με τον κόσμο, με έκαναν να βγάλω δειλά το πόδι από το στρείδι που με φιλοξενούσε τόσο καιρό και να ξαναγυρίσω στις αυλές της ψυχής σας...Έχω ανοίξει ήδη πανιά και ξεκινώ νέα ταξίδια Νου και Ψυχής...

Εύχομαι μια εξαιρετική εβδομάδα με χρώματα και αρώματα...