Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αποσυμβολισμοί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αποσυμβολισμοί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή, Νοεμβρίου 29, 2013

Νάντη μια γυναίκα της διπλανής πόρτας...





Είμαι η Νάντη μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας πια, μένω σε μια όμορφη περιοχή της Αθήνας, έχασα τον άνδρα μου πριν 5 χρόνια και πριν λίγο καιρό διαγνώστηκα με καρκίνο, δεν ξέρω πόσος καιρός μου μένει αλλά θέλω να μιλήσω σε κάποιον καλύτερα σε σένα που μου είσαι άγνωστη παρά σε οποιονδήποτε άλλο .

Σάββατο, Οκτωβρίου 19, 2013

Ελευσίνια Μυστήρια..


 
 
 
1. Χρόνος και Τόπος του Τελετουργικού

Οι Ιερείς και οι Μύστες συγκεντρώνονται σε υπαίθριο άλσος όπου υπάρχουν ίχνη Αρχαίου Ελληνικού Ναού. Η Ιεροπραξία λαμβάνει χώρα πάντοτε κατά την Πανσέληνο. Ώρα ενάρξεως του τελετουργικού, μετά την δύση του Ηλίου.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 06, 2013

Η Κυρά του Φάρου και ο Πρίγκιπας...



 


Κάποτε είχα γνωρίσει ένα Πρίγκιπα Πολεμιστή,  που Βασιλιάς ήθελε να γίνει και την ιστορία του θα σου πω. Ήταν όμορφος άνδρας ψηλός, στιβαρός, δυνατός. Τα καστανά μαλλιά του έπεφταν αγέρωχα στους ώμους του και στα μάτια του έκλεινε όλες τις Ελπίδες των γυναικών. Εκείνος όμως έλεγε πως την καρδιά και την ζωή του θα την δώσει σε μια Κυρά μονάχα, την Κυρά του Φάρου που το κάστρο της είχε στην άκρη της θάλασσας. Ήταν η Κυρά της καρδιάς του και της ζωής του, την αγαπούσα πέρα και πάνω απ’ όλα, όμως το μαράζι της σκλαβιάς του Βασιλείου του τον έτρωγε, υποσχέθηκε λοιπόν πως θα γυρίσει κοντά της όταν καταφέρει να Λευτερώσει το Βασίλειο του, εκείνη το κατάλαβε και του έδωσε το μαντήλι της μαζί με ένα γλυκό φιλί για καλή τύχη.

Και έτσι ξεκίνησε ο Πρίγκιπας.   

‘Έπεφτε με όλο του το Είναι στη Μάχη και το Κακό ξερίζωνε, με τους στρατιώτες του ήταν φίλος καλός και κάθε βράδυ που γύριζαν από την κάθε αναμέτρηση υποκλινόταν μπροστά τους και τους έλεγε «σας ευχαριστώ και για σήμερα».

Οι συμπολεμιστές του τον αγαπούσαν πολύ και οι Εχθροί του τον υπολόγιζαν όσο τίποτε άλλο. Τον είχαν Μυθοποιήσει, τον έβλεπαν πάνω στο άλογο του ατρόμητο με το σπαθί στο χέρι και οι περισσότεροι Στρατοί έκαναν πίσω πριν καν αρχίσει η Μάχη.

Οι Βάρδοι της εποχής τον περιέγραφαν με φτερά στους ώμους, με λευκά φτερά, να καλπάζει σε χώρες και Ηπείρους και Νικητής να βγαίνει.
Γυναίκες νειες και κόρες όμορφες κεντούσαν την μορφή του σε μεταξωτά κεντίδια, τραγουδώντας αγάπης σκοπούς και για τον γυρισμό του λόγια.

Εκείνος όμως πιστός στο σκοπό του έπεφτε από τη μία Μάχη στην άλλη.
Οι πληγές του πολλές και τα σημάδια ακόμα περισσότερα. Όμως αυτός να επιμένει και να ξέρει πως θα τα καταφέρει.
Ένα Χειμώνα σε μια επέλαση σε ένα μαύρο Βασίλειο λαβώθηκε σοβαρά, έμεινε ακίνητος αρκετό καιρό. Ένα πρωί καθώς προσπαθούσε να σηκωθεί πρόβαλλε μπροστά του μια γυναίκα πανέμορφη, μια γυναίκα που η θωριά της υμνούνταν καιρό και την είχε ακούσει και εκείνος.

Ήταν η Βασίλισσα του Μαύρου Βασιλείου, ο στρατός της τον είχε πληγώσει βαριά. Του έριξε στα πόδια τα κλειδιά της πόλης και του Πύργου της, τον παρακάλεσε να μείνει κοντά της και να βασιλέψουν μαζί, κυβερνήτες σε ένα κόσμο καινούργιο που μαζί θα έφτιαχναν από την αρχή. Ω ναι ήταν τόσο όμορφη και το Βασίλειο τόσο μεγάλο που δεν μπορούσε να αρνηθεί ο Πρίγκιπας. Έκρυψε το μαντήλι της Κυράς του Φάρου, έκλεισε αυτιά και μάτια και μαζί της πήγε.

Ένα βράδυ σε ένα συμβούλιο με τους Στρατηγούς του άκουσε πως εκείνοι θα έφευγαν και θα γύριζαν πίσω στην πατρίδα τους. Στεναχωρήθηκε για λίγο ο Πρίγκιπας αλλά τον καθησύχασε η Βασίλισσα πως ο δικός της ο στρατός έφτανε και περίσσευε για την όποια εκστρατεία και αν ήθελε να κάνει. Τον έπεισε πως οι στρατιωτικοί του θα του έπαιρναν το Βασίλειο και πως μετά εκείνος θα το έπαιρνε πίσω φωτεινό πια, καθαρό και πλούσιο. Έτσι ο Πρίγκιπάς μας έμεινε κοντά της.

Πίσω στη χώρα του την στιγμή του γυρισμού η Κυρά του Φάρου έτρεχε να τον προϋπαντήσει, μάταια όμως, εκείνος δεν ήταν πουθενά. Μόνο οι στρατιώτες του γύρισαν, ρώτησε αν είχε χαθεί στη Μάχη, φώναξε πως έπρεπε να τον έφερναν στο τόπο του έστω και νεκρό. Ο Στρατηγός του της είπε την αλήθεια, να μην τον περιμένει όχι γιατί πέθανε, αλλά γιατί τον κράτησε κοντά της η Μαύρη Βασίλισσα. Η Κυρά του Φάρου με μια κίνηση έπιασε τον ασημένιο λύκο που είχε στο λαιμό της φυλαχτό που της είχε δώσει εκείνος, να την προσέχει για όσο καιρό θα έμενε εκείνος μακριά της. Δυο δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της και στο κάστρο της κλείστηκε πάλι.
Στο Μαύρο Βασίλειο όλα πήγαιναν όπως τα είχε κανονίσει η Βασίλισσα. Ο Πρίγκιπας σκλάβος της ομορφιάς της και του πλούτου κόντευε να ξεχάσει την ζωή του. Μάχες κέρδιζε που ήταν πληρωμένες από εκείνη και δεν το ήξερε, εδάφη ήδη αγορασμένα κατακτούσε και δεν το ήξερε. Τις νύχτες στη σκηνή του μεθυσμένος από το ποτό και τις Νίκες, ύπνος βαρύς με εφιάλτες τον στοίχειωνε. Αλλά τα πρωινά πάλι σαν αγρίμι έπεφτε στη Μάχη.

Ώσπου κάποια στιγμή οι Πόλεμοι τέλειωσαν, τα θησαυροφυλάκια της Μαύρης Βασίλισσας γέμισαν με όλο το χρυσάφι του γνωστού κόσμου και ενώ θα περίμενε κανείς να χαρούν τον έρωτά τους και ευτυχισμένοι να ζήσουν και παιδιά να κάνουν, εκείνη του ζήτησε να φύγει. Του είπε πως τώρα πια δεν τον χρειαζόταν και πως έπρεπε να της αδειάσει την μεριά του θρόνου γιατί κάποιος άλλος θα έπαιρνε τη θέση του δίπλα της.  
Ο Πρίγκιπας κλονίστηκε, που να πήγαινε, στον τόπο του δεν μπορούσε να γυρίσει, ήταν μεγάλη η προδοσία του. Μπήκε στο καράβι του την αυγή και ανοίχτηκε στο πέλαγο, αυτός, ένας ναύτης και ένας καπετάνιος, οι μόνοι πιστοί ακόλουθοι που του είχαν απομείνει. Όπου έβρισκε λιμάνι σταματούσε και στα καπηλειά άκουγε να τραγουδούν για εκείνον, για την πίστη του, την ανδρεία του, τις μάχες του και την προδοσία του για τον τόπο του, τραγούδια άλλες φορές κοροϊδευτικά για εκείνον και την Βασίλισσα που τον ξελόγιασε, αλλά και τραγούδια για την Κυρά που είχε αφήσει πίσω αθετώντας τον λόγο του.
Η απελπισία τον έκλεβε από την ζωή και τον σκοτείνιαζε. Ένα βράδυ έπεσε σε μεγάλη φουρτούνα, ορίζοντας δεν φαινόταν πουθενά ούτε και σημάδι γης, η θαλασσοταραχή γινόταν όλο και πιο άγρια και το καράβι του σαν καρυδότσουφλο χτύπαγε στα κύματα. Τα πανιά σκίζονταν και τα σχοινιά από τα ξάρτια έσπαγαν το ένα μετά το άλλο. Εκεί στην πλώρη όπως καθόταν και τον μαύρο ουρανό κοιτούσε, εκεί ανέβηκαν δάκρυα στα μάτια του. « Πατρίδα μου τι έκανα; Γιατί σε άφησα και έφυγα; Στρατιώτες μου δώστε μου συγχώρεση για να περάσω στην άλλη άκρη πιο ανάλαφρος και εσύ Κυρά του Φάρου δώσε άφεση στο αχάριστο κουφάρι που τώρα θα πέσει στην άγρια αγκαλιά της θάλασσας και μαζί της θα με πάρει για πάντα. Σ’ αγάπησα Κυρά πολύ, αλλά δεν άξιζα κοντά σου να μείνω για αυτό οι Χίμαιρες με πήραν μακριά σου για να με δοκιμάσουν. Αν ήταν τώρα να γλυτώσω από αυτό τον ατιμωτικό θάνατο και κοντά σου να γυρίσω και στην πατρίδα μου, όλα θα τα άλλαζα και από την αρχή Νέος άνθρωπος με την ίδια καθαρή ψυχή που έφυγα, ναι όλα θα τα άλλαζα.




Άφηνε σιγά – σιγά τα χέρια του λες και ήθελε να παρασυρθεί πάλι, αλλά αυτή τη φορά σε βέβαιο θάνατο μόνη του παρέα το μαντήλι της Κυράς. Ο Ναύτης του τον πλησίασε «Πρίγκιπα κάνε κουράγιο, στεριά μπροστά και είναι η πατρίδα».




Σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και η βροχή του μαστίγωνε το πρόσωπο και όλο του το σώμα, ένα «Ευχαριστώ» φώναξε με όση δύναμη του είχε απομείνει και εκεί όπως έπεσε στα γόνατα είδε με την άκρη του ματιού του το φως του Φάρου να αναβοσβήνει.

Σάββατο, Αυγούστου 31, 2013

Το ξέρω το παιχνίδι...


 




Ξέρω πώς να ψιθυρίσω… και ξέρω πώς να κλάψω για να σε κάνω να με λυπηθείς αυτό το παιχνίδι το ξέρω καλά …

Ξέρω που μπορώ να βρω τις απαντήσεις και πώς να σου πω ψέματα…

Ξέρω πώς να ανταποκριθώ και ξέρω πώς να τα συνδιάσω το παιχνίδι το δικό σου και δικό μου να το κάνω…


Πέμπτη, Αυγούστου 29, 2013

Μην ακουμπάς...


 
 
Μια πόρνη φτηνή είναι η αγάπη, που ντύνεται τα ρούχα της αισιοδοξίας και τα μυαλά σου παίρνει. Μια ξένη μέσα στη γνωστή γωνιά της ψυχής ξεχύνεται και σε θέλει θύμα, ώρες και φορές θύτη σε κάνει χωρίς να ρωτάει το πώς… το γιατί…


Τετάρτη, Αυγούστου 21, 2013

Δακρύζει η καρδιά ;



 Ίσως.... Είχε κάποτε ειπωθεί από κάποιους ποιητές. Γνώριζαν; Περιττό! Εκείνων οι καρδιές είχαν δακρύσει. Θλίψη; Ίσως το παράπονο που έβλεπαν να ξεψυχά μέσα τους…

Και εγώ ; που βρίσκομαι μέσα σε όλο αυτό ; Με ξέρω ; Με βλέπω ; Τι παραδέχομαι ;

Δευτέρα, Αυγούστου 19, 2013

Η Στιγμή...


 
 


Καθόμουν και κοιτούσα ……
Ήμουν προστατευμένη…. στο Ιερό Μέρος…. Η μάχη μαινόταν οι Νύχτα με τις Μάσκες είχε περάσει και όλες έπεσαν…..

Και εκείνος ο ήχος από τα σπαθιά έγδερνε τις σάρκες μου της ψυχής μου……

Με την ματιά μου έψαξα και βρήκα τον Πολεμιστή….. ήταν Εκεί…..

Θυμάμαι…..

«Από αύριο δεν θα σε ξαναδώ…. δως μου τα χείλη σου και το κορμί σου για τελευταία φορά» 

Σάββατο, Ιουλίου 27, 2013

Ελληναράς...


 
 


Σε γουστάρω πολύ γιατί όταν κοιτιέσαι στον καθρέφτη σου βλέπεις ή τον Δία, ή τον Κολοκοτρώνη, σε γουστάρω γιατί όταν κάθεσαι στον καναπέ και βλέπεις ειδήσεις αντί να αντιδράσεις λες… «έλα ρε μαλάκα εγώ θα σώσω τον κόσμο; ….»

Κυριακή, Ιουλίου 07, 2013

Ο Νικητής δεν παίρνει τίποτα…


 

 
Αυτό δεν ήθελες από μένα?? Να είμαι καλά, να ευημερώ, να αγαπώ και να αγαπιέμαι??
Αυτό δεν ζήτησες από τον Θεό και τον Διάβολο?? Και ναι το κατάφερες έφερες όλη τη Σοφία που κρύβουν όλα αυτά που ήξερες και έμαθες και μπροστά μου τα έριξες.. εεεεε μη φανώ αχάριστη τα πήρα… και τώρα τι??? Πως και γιατί ζητάς εξηγήσεις??? Αυτό που επεδίωξες αυτό και έγινε, μήπως ήθελες κάτι άλλο??? Δεν νομίζω όλα ήταν όπως έπρεπε και όλα έγιναν όπως έπρεπε… και τώρα τι??? Ότι ζητάς αυτό και γίνεται, οι Κινέζοι λένε πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί θα σου συμβεί… Αυτό δεν ήθελες??? Αυτό έγινε… Ουφ… ξέρεις κάτι? Τις βαρέθηκα και τις ερωτήσεις και τις εξερευνήσεις. Δε είμαι πλέον Αρχαιολόγος ποτέ δεν ήμουν δεν στο είπα??? Άσε που ήθελα να γίνω Ιατροδικαστής...
Ξέρεις κάτι?? Ζήτα ότι θες από το Σύμπαν, αν έχεις εργαστεί σωστά θα το λάβεις τι δεν το έμαθες??? δεν χαρίζεται τίποτα ούτε σε μάγκες ούτε σε αλήτες,  ζήτα ότι θες λοιπόν εγώ ζήτησα εμένα πίσω…    
Καληνύχτα Νικητή...  

Για την τρέλα της ψυχής...


“«-Εγώ την τρέλα μου την φοράω καπέλο, μεγάλε. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. Κι όσο για την παράγκα μου, μόλις δω πως πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω. Δεν το ‘χω για τίποτα. ‘’Πόσο κάνει;’’ Λέω στη μοίρα μου. Τι χρωστάω; Τόσο… Μου λέει. Παρ’ τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα…»”

Αλκυόνη Παπαδάκη...

Σάββατο, Ιουλίου 06, 2013

Δευτέρα, Ιουνίου 24, 2013

Όταν πραγματικά...


 
Εδώ και λίγο καιρό μου τριβελίζει το μυαλό τι συμβαίνει πραγματικά μέσα μας όταν κατανοούμε τα λάθη μας. Όταν επιτέλους μας καθίζει το Εγώ μας στον καναπέ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ και  μιλήσουμε……. Όταν επιτέλους ανοίξουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας σε αυτή την εσωτερική φωνούλα που λέει…. « πάλι τα έκανες θάλασσα….» ( θα το έλεγα χειρότερα αλλά σας σέβομαι… χα..χα.χααα)